GUIÓN CAPÍTULO "CORO"

Puido ser

Capítulo coro

Personaxes: Castelao, Sr. Blanco Porto, cura, grupo numeroso de xente que forma o coro.

Localizacións: Escaleiras da fachada de Santa Mariña. Carballo de Santa Margarida.

ESCENA 1

O coro colócase nas escaleiras de Santa Mariña, despois de posar para unha foto e coa dirección de Antonio Blanco Porto comezan a cantar “Adiós ríos; adiós fontes” de Rosalía de Castro. A melodía soa fatal, despois duns segundos o director ordea silencio.

Adiós, ríos; adiós fontes; 
adiós, regatos pequenos; 
adiós, vista dos meus ollos, 
non sei cando nos veremos. 

Miña terra, miña terra, 
terra donde me eu criey, 
hortiña que quero tanto 
figueiriñas que prantey, 

prados, ríos, arboredas, 
pinares que move o vento, 
paxariños piadores, 
casiña do meu contento, 

muíño dos castañares, 
noites craras de luar, 
campaniñas trimbadoras 
da igrexiña do lugar, 

amoriñas das silveiras 
que eu lle daba ó meu amor, 
camiñiños antre o millo, 
¡adiós, para sempre adiós! 

¡Adiós groria! ¡adiós contento! 
¡Deixo a casa onde nacín, 
deixo a aldea que conoço 
por un mundo que non vin! 

Deixo amigos por estraños, 
deixo a veiga polo mar, 
deixo, en fin, canto ben quero... 
¡Quén pudera non deixar...!

Sr. Blanco Porto.- Alto, alto... silencio, por favor. (Botas as mans á cabeza con desespero).

Castelao deixa o seu posto no coro e achégase a Blanco Porto.

Castelao.- Sr. Blanco Porto, está seguro de tirar algo de nós que poida ser escoitado sen saír correndo?

Sr. Blanco Porto.- Se non estivese seguro xa tiña renunciado.

Cura (dende lonxe).- Castelao, home de poca fe! Saiba que a fe move montañas!

ESCENA 2

Outro día. Carballo de Santa Margarida. O coro está situándose.

Castelao platica con Pedro sobre a arquitectura da capela.

Pedro.- Vexa amigo ese granito!

Castelao.- Sobre a pedra edificarei a miña igrexa.

Pedro.- Ja, ja, ja. Sempre hai que tomarse a arquitectura con humor...

Castelao.- É certo, non sei se son iluminados ou algo pior...

Pedro.- Saiulle un pareado. A arquitectura elle moi raposeira, pero que moi raposeira. Por sorte esta, é obra de canteiros.

Castelao.- Abofé que si!

A voz de Blanco Porto chamando a atención do grupo.- Por favor señoras e señores, ímos comezar, colóquense.

Xúntase o grupo baixo o carballo e escomezan unha canción moi ben interpretada. O poema “O maio” de Manuel Curros Enríquez (http://www.ogalego.eu/exercicios_de_lingua/lit/curros/omaio.html).

Aí vén o maio
de frores cuberto ...
Puxéronse á porta
cantándome os nenos;
i os puchos furados
pra min estendendo,
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros.

Pasai, rapaciños,
calados e quedos;
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
Eu sonvos o probe
do pobo galego:
pra min non hai maio,
pra min sempre é inverno! ...

Cando eu me atopare
de donos liberto
i o pan non me quiten
trabucos e préstemos,
e como os do abade
frorezan meus eidos,
chegado habrá estonces
o maio que eu quero ...

Queredes castañas
dos meus castiñeiros? ...
Cantádeme un maio
sen bruxas nin demos;
un maio sen segas,
usuras nin preitos,
sen quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.

Despois un gaiteiro e un tamborileiro tocan unha peza que siguen alegremente, algúns bailando, os demais acompañando o compás con palmas.

FIN